Treincrash, grillplaat en een mislukt huwelijk

Hallo allemaal!

Qua gebeurtenissen loop ik weer kilometers achter op mijn blog. Afgelopen weekend een quadtrip gedaan, het weekend daarvoor een tweedaagse trip naar het Brokopondo stuwmeer en de Brownsberg. Om de chronologie te waarborgen, zal ik wel met dat eerste weekend beginnen.

Treincrash

Brokopondomeer. Brownsberg. Dé mooiste trip die ik tot nu toe heb gedaan. Dat tripje met een overnachting in de jungle bij Isri Kokro? Meh. Stelt niks voor. Toen had ik het Brokopondomeer nog niet gezien. Maar ik begin bij Brownsberg, daar waren we eerst. Nee, sterker nog, ik begin met de ochtend voordat we vertrokken. Want man, man, man, wat voelde ik me toen slecht. Alsof ik net met mijn hoofd op de treinrails had gelegen en de Thalys tussen Amsterdam en Parijs er met volle vaart tegenaan had gereden. Avond ervoor namelijk wezen stappen en ik zeg je, doe dat niet wanneer je de dag erna op trip gaat. Eén van de zwaarste ochtenden uit mijn leven. Toen ik opstond, wist ik ternauwernood de muur te ontwijken toen ik mijn lichaam door het gat van de deur probeerde te manoeuvreren. Enfin, toen ik eenmaal in de bus lag en de achterbank als mijn territorium had afgebakend, kon ik weer slapen. Dat heb ik de hele rit gedaan. 

Geen idee hoe lang die busreis duurde, maar toen ik wakker werd, was het gevoel alsof ik tweehonderd pirouettes in een minuut had gemaakt gelukkig verdwenen. Helaas was de treincrash nog prominent aanwezig in iedere hersencel die ik de avond van tevoren nog niet had afgebroken. Maar daar heb ik van geleerd, niet meer stappen voor een tripje. We waren op de Brownsberg. Niet op de top en daar zouden we ook niet heen gaan, maar op een open plek ergens op de Brownsberg. Plaspauze. Verderop konden we plassen, dus ik loop zo'n tweehonderd naar een houten huisje om daarachter even mijn behoefte te doen. De open plek waar we stonden was omhuld door bomen, maar achter dat huisje was een afdaling, met enkel struikgewas, waardoor je in de verte kon kijken. Een soort opening van dertig meter zonder bomen en het uitzicht was weergaloos. Ik heb, naast het moment dat ik op de top van de Eiffeltoren stond, nog nooit zo'n adembenemend uitzicht mogen aanschouwen. Onderaan de afdaling lag de jungle, een groot stuk jungle, met veel schaduwen die zich door de wolken op de toppen van de bomen wierpen, maar ook een groot stuk bos dat gehuld was in zonlicht, waardoor je een merkwaardig contrast zag tussen die stukken mét en zónder schaduw. Daarachter lag het stuwmeer. Een gigantisch meer dat er op een vreemde manier pittoresk uitzag omdat je zo hoog en ver van het meer af stond. Helemaal aan de horizon zag je nog de stad Paramaribo. Ik heb nog nooit zo lekker geplast. 

Daarna maakten we een wandeltocht naar de waterval Leo, die ergens op de Brownsberg te vinden was. Door de kater, die nog steeds mijn gevoel bepaalde, koesterde ik de gedachte dat de tocht naar Leo bergafwaarts was en negeerde ik de gedachte dat ik die helse tocht nog bergopwaarts zou moeten gaan afleggen. Daar zou ik wel aan denken wanneer dat moment daar zou zijn. Eenmaal bij onze Leo aangekomen, kreeg ik weer wat moed. Ik zweette als een otter op een barbecue en mijn hoofd bonkte nog altijd in een tempo waar Usain Bolt van op zou kijken en Rudi vertelde dat we eronder mochten. Ik trek mijn shirt uit en begin aan mijn afdaling naar de waterval en begeef me onder de plaats waar het meeste water op de stenen klettert. Dat water viel enorm hard naar beneden. Maar wat was het lekker zeg en precies dat wat ik nodig had. IJskoud was het water, maar als donderslag bij heldere hemel was mijn kater weg. Heerlijk. Heerlijk, heerlijk, heerlijk. Aan alle sprookjes komt helaas een einde, maar waar de meeste sprookjes positief eindigen, was het verhaal van de Leoval wat minder mooi: de tocht bergopwaarts gaat beginnen. Verdomme!

Brownsberg gehad, op naar het Brokopondo stuwmeer. Het stuwmeer is allereerst gigantisch, groter dan de complete provincie Utrecht bij elkaar. Dat komt omdat dat vroeger nooit een meer is geweest, maar omdat de Afrobakadam (een stuwdam) in de Surinamerivier is gebouwd, waardoor al het water op de lagere stukken van de jungle bleef hangen, waardoor er een gigantisch stuwmeer is ontstaan (130.000 hectare, ongeveer, toch Rudi?). Er zijn dus een heleboel 'eilandjes', stukken land van het gebied Brokopondo die boven het waterpeil liggen wat ervoor zorgt dat de het stuwmeer een bijzondere gewaarwording is. Wat het Brokopondomeer écht uniek maakt, is het feit dat bij het bouwen van de Afrobakadam de laaggelegen gebieden van die nu onder water staan, nooit zijn gekapt, waardoor het meer nergens dieper is dan veertig meter, maar dat je als het ware een jungle hebt die volgelopen is met water. Op diverse plaatsen steken spookachtige, afgestorven, bladloze, witte bomen boven het wateroppervlak uit, wat het aanzicht van het meer heel anders maakt dan ieder ander meer dat ik ooit heb gezien. 

Grillplaat

Die nacht overnachtten we op een eilandje, waar we met een bootje naar toe hadden gevaren. Overigens, een echte, verse loveboat: smal en lang, met bankjes achter elkaar en op iedere rugleuning een liefdeswijsheid in het Nederlands of in het Sranan. Dat was het moment van mijn eerste huwelijk met Iris. Kortstondig, weliswaar, want na een kwartiertje was de scheiding alweer een feit. Eenmaal aangekomen, zagen we een klein dorpje (bij gebrek aan een beter woord, er stonden een paar houten hutjes waar een klein aantal mensen vertoefden) waar we die avond zouden eten. En ja hoor, net als bij Isri Kokro, was ook deze maaltijd van een culinair vijf-sterren niveau. (Joey, mocht je ooit verveeld raken van al die trips, word dan alsjeblieft mijn persoonlijke kok.) Fenomenaal voedsel, elke keer weer. En het weer was ook nog eens perfect: lekker warm met een klein briesje. Piet Paulusma had zonder twijfel een 10 aan het barbecueweer als hij ons vergezeld had. 

Een dag later brachten we een bezoekje aan de goudmijnen, die rond het Brokopondomeer veel te vinden waren. Wéér met de loveboat en waar mijn huwelijk met Iris gister spaak liep, wisten we wat nodig was om ons tweede huwelijk nieuw leven in te blazen: Elise mocht een poging doen om de boel wat broodnodige spanning te geven. Aanvankelijk een geslaagd plan, maar toen we een uur later bij de goudmijn arriveerden, besloten we toch maar weer uit elkaar te gaan. De goudmijn was mooi om te zien, maar niet zo bijzonder als het stuwmeer of de Brownsberg, maar toch wel de moeite waard. De goudmijn bestond uit een aantal oranjegele rotswanden en graafplaatsen waar een behoorlijke groep Surinamers bivakkeerden die daar aan het werk waren. Die gasten waren overigens compleet gestoord. Toen ons loveboatje de oever aanraakte, gingen die mensen schreeuwen alsof het einde van de wereld was aangebroken. Als een heuse bezienswaardigheid liepen we door het kamp waar de, aan het grote aantal Parbo-blikken te zien, pauzerende Surinamers met ieder blank meisje op de foto wilden en zich gedroegen als stieren die tot aan de nok toe vol zaten met testosteron. Die mannen hadden naar het leek nog nooit een blanke gezien. 

Weer een mislukt huwelijk

Zo'n anderhalf uur de boel daar geobserveerd en toen gingen we weer terug. Luuk zorgde voor de opvulling van het derde huwelijk tussen Iris en mij en dit huwelijk naderde al snel haar kookpunt. Het was die dag bloed, maar dan ook bloedheet. Geen wolkje aan de lucht en een zon die als de vlammen van de hel onze huid deed verschroeien. Ik dacht dat drie lagen factor dertig die dag genoeg zouden zijn, maar oh boi, wat zat ik ernaast. Voor het bereiken van de goudmijn zat ik al een uur in de brandende zon, in de wind, naast water zo ver het oog reikt. Dan gaat het al hard. Daarna die goudmijnen waar de kans op het vinden van schaduw net zo groot was als het vinden van sneeuw in de Sahara. Daarna nóg een uur terug met de loveboat onder dezelfde inhumane omstandigheden en ik was veranderd in een pratende grillplaat. We hadden best kip mee kunnen nemen. Die had ik dan wel even een halfuurtje op mijn buik gelegd en dan konden we daarna wel eten van een grilled chicken waar de KFC never nooit aan kan tippen. Niels Fried Chicken tot uw dienst. 

Maar goed, dit was me het tripje wel. Ga je ooit naar Suriname? Sla het Brokopondomeer en de Brownsberg niet over. Ongelofelijke uitzichten terwijl je je gratis verbrandt. En zorg dat je niet te veel drinkt de avond van tevoren. Absoluut geen aanrader. 

Tot de volgende keer!