Valse start

Het is eindelijk zover! Of toch niet? Ja, ik weet het, iedereen dacht natuurlijk dat ik al in Paramaribo zou zitten nadat ik zo tof zat te verkondigen dat ik donderdag 2 februari in het vliegtuig zou stappen. Is helaas niet doorgegaan. Mijn KV-visum is namelijk nog niet goedgekeurd...

Gelijk even een tip voor als je ooit buiten de EU een stage wilt doen en daarvoor een KV-visum nodig hebt: begin op tijd met regelen! En als je denkt dat je op tijd begint, begin dan nóg eerder want de kans is groot dat je dan nog niet op tijd bent begonnen. Was ik dan te laat begonnen? In principe wel, want ik heb mijn visum dus nog niet hé, en dat terwijl ik een van de eersten was die het visum naar het consulaat stuurde. Als dan blijkt dat er een handtekening van de gemeente Cuijk niet geregistreerd staat in een of ander register, ben je gewoon een maand verder. Sta je mooi te kijken, met je 'ik ben op tijd begonnen'.

Nou ja, goed, ik ben dus genoodzaakt geweest om de reis te verzetten. 14 Februari is de nieuwe datum van vertrek. Valentijnsdag. Ik zie de bui al hangen, de liefde van mijn leven zit dadelijk naast mij in het vliegtuig. Mits mijn visum dan goedgekeurd is natuurlijk. Gelukkig vertelde het consulaat Nederland in Paramaribo mij dat dat visum voor de veertiende wel binnen is. Laten we het hopen...

Maar als ik goudeerlijk ben, vind ik het geen wereldramp dat ik nog niet weg ben. Natuurlijk had ik al graag in Suriname willen zitten, natuurlijk knaagt er iets als ik de foto's zie van mijn klasgenoten en medestudenten die wél al kunnen genieten van de gemiddelde temperatuur van 30 graden celsius. Aan de andere kant heb ik wel de tijd om een waslijst aan dossiers af te maken die ik nog moet herkansen uit het tweede jaar. Ook kan ik de medicatie voor mijn ADD waarschijnlijk meenemen naar Paramaribo (wordt als drug gezien, een heleboel geregel om dat het buitenland in te krijgen en omdat ADD pas net geconstateerd is en ik dus nog maar net met die medicatie ben begonnen, was het onmogelijk om dat voor 2 februari te regelen).

En tenslotte nog pragmatiek. Mijn innerlijke demon. Een tentamen waar je maanden later nog steeds van wakker ligt. Een dikke puist op je voorhoofd waar je maar niet vanaf komt. En gisteren vond dat tentamen plaats, wat voor mij inmiddels de vierde poging was. Volgens mij heb ik die puist nu dan eindelijk uitgeknepen, maar dat zie ik over een paar weken wel, maar ik heb er vertrouwen in. Als ik hem nu wéér niet haal, ren ik op klaarlichte dag naakt door het centrum van Paramaribo.

Ik heb overigens wel al een afscheidsfeestje gegeven, terwijl ik achteraf nog niet eens weg ben. Was wel heel gezellig. Ik heb ook op de vloermat van de huiskamer geslapen, maar dat is niet voor herhaling vatbaar. Maar toch, op zo'n feestje merk je wel wat je allemaal gaat missen en denk je na over wie je allemaal gaat missen. Nu ik toch later ga, heb ik volgende week kans om nog even écht afscheid van iedereen te nemen. Lekker veel lunchafspraakjes. Ookal ga ik 'maar' vier maanden, dat worden toch momentjes om even te koesteren.

Als puntje bij paaltje komt, kan ik er dus wel mee leven dat ik nog een anderhalf weekje van de regen mag genieten. Nog lekker vier voetbalwedstrijdjes meepikken (twee in de zaal, twee op het veld). Net overigens een zaalvoetbalwedstrijd gespeeld en we werden glorieus afgedroogd met 15-0. Bedankt, Sjors van de Lockand, voor het pakken van een directe rode kaart na vijf minuten!

14 Februari, dan gaat het dus écht gebeuren!

Groetjes,
Nielsnognietopavontuur

P.S. Even een shoutout naar Sander de Mol en tante José. Jullie staan op de maillijst, maar moeten nog wel even bevestigen! Anders krijgen jullie geen melding van een nieuwe blog!