Andere wereld

Hallo allemaal!

In mijn vorige blog schreef ik over de situatie rondom ons huis. Niet echt positief dus. Niet getreurd, ik heb het heel erg naar mijn zin en deze blog zal een positiever tintje krijgen. Hier ga ik namelijk schrijven over al mijn eerste indrukken die ik heb gekregen. Alle grote, maar ook alle kleine dingetjes. En niet in chronologische volgorde of zo. Ik begin wel met de vlucht maar verder schrijf ik alles wat me te binnen schiet. Na het schrijven merkte ik wel dat dit een behoorlijk lange blog is geworden, dus hopelijk kunnen jullie ergens de motivatie vandaan toveren om de hele blog uit te lezen. Maar weet je, doe dat maar gewoon, zal het vast wel waard zijn!

Het moment dat ik door de poortjes op Schiphol heen liep en ons pap en mam aan achterliet, had ik het toch wel even lastig. Stel je maar eens voor: je staat daar, moederziel alleen en er staat een vliegtuig te wachten dat je zomaar naar de andere kant van de wereld brengt. Dat idee was niet prettig, want je hebt totaal geen idee wat je kunt verwachten en hoe je alles gaat doen. Wel overleefd natuurlijk, want anders had ik hier niet gezeten. Maar ik hoor je al denken; positiever tintje? Oké, vanaf de volgende alinea brand ik los.

Switi Sranan

Ik stap uit het vliegtuig, huppel door de paspoortcontrole, pak mijn koffer en zoek mijn weg naar buiten. En daar staat ze hoor. Lotte van Oort. Uitgesneden pizzadoos, achterkant vol geklad met de tekenskills van een willekeurige cultuurbarbaar die helemaal niks... oh nee, grapje, was wel mooi hoor. Daar ontmoette ik meteen Elvin (of Alvin?) en Lianne die me van de luchthaven naar mijn guesthouse brachten. En wat zijn ze hier vriendelijk en verwelkomend zeg! Echt fijn. Je eigen koffer tillen? In Suriname? Nee joh, dat moet je niet eens willen proberen. 

Onderweg naar het guesthouse, waren Lianne, Alvin (of Elvin?) en Lotte volop in gesprek. Ik niet. Muisstil. Ik kon alleen maar om me heen kijken. Ik was overrompeld door de natuur, door de mensen, door alles wat ik zag. Ik besefte me op dat moment totaal niet waar ik was. Twaalf uur geleden was ik nog sneeuw van mijn Huaraches aan het stampen. Nu veegde ik het zweet van mijn voorhoofd omdat het zo ongelofelijk heet was. En dan heb ik het nog niet over hoe alles er hier uitziet. Reizen staat me heel erg aan, maar ik heb nog niet veel van de wereld gezien en toen ik uit het vliegtuig stapte, besefte ik nog niet dat ik zojuist mijn eerste stappen zette in een COMPLEET andere wereld. Ik zal een dezer dagen wat foto's op de blog gooien, maar die geven slechts een implicatie. Het gevoel dat je ervaart wanneer je voor het eerst over deze wegen rijdt, kan ik niet beschrijven en die foto's waarschijnlijk ook niet. Magistraal, majestueus, illuster, eminent, noem maar op. Niets kan dat vreemde, buitenaardse gevoel beschrijven dat ik na mijn aankomst ervoer.

Oh ja, ze rijden ook nog aan de linkerkant van de weg. "Soerinamah was froegah een kolonie fan Engaland," zei E/Alvin. Ik schrik me nog steeds een ongeluk wanneer een taxichauffeur links afslaat en links gaat gaat rijden omdat ik dan even denk dat ik naast een spookrijder zit. 

En dat Surinaamse accent ook. Wauw, Nederlandse Surinamers klinken al grappig, maar dit breekt echt mijn klomp. Helaas kan ik geen spraakopnames meesturen bij mijn blog, anders had ik dat sowieso even gedaan. Maar eerlijk, van binnen lig ik zo nu en dan helemaal dubbel. 

Mevrouw Loor

Maar goed, het land Suriname stelt me vooralsnog niet teleur, maar de hele reden van mijn bezoek ligt natuurlijk niet bij het accent van de inwoners, bij het feit dat men aan de linkerzijde rijdt of bij de adembenemende natuur. Nee, ik moet les gaan geven. Stagelopen. Kleine Surinaamse kiendertjes leren hoe prachtig onze vaderlandse taal is. En dat ben ik ook gaan doen. Of ja, ik heb vandaag mijn tweede stagedag en ik begin met observeren achterin de klas. Maar ik ga iets te vlug, laat ik bij afgelopen vrijdag beginnen.

Vrijdag heb ik Judith Loor ontmoet, de stagecoördinator van het IOL (instituut van de opleiding voor leraren) in Paramaribo ontmoet. Enorm spontane vrouw, die me een beetje wegwijs maakte over verschillende gebruiken in Suriname. Met haar ging ik naar mijn stageschool, de Mulo Kerklaan. Het niveau van een Mulo-school is te vergelijken met het niveau van een vmbo-school in Nederland. Eenmaal daar kwam ik een handjevol docenten tegen die net zo opgewekt, vrolijk en spontaan waren als dat mevrouw Loor was. Wel merkte ik al snel dat er in Suriname een gedragsetiquette binnen scholen en andere officiële instituten heerst zoals wij die in Nederland niet herkennen. Ik word met 'u' en 'meneer Verbiesen' aangesproken. Natuurlijk door de leerlingen, logisch, maar mijn collega's spreken mij ook zo aan. Dat vond ik wel opmerkelijk, maar een probleem vond ik het niet. Eerlijk gezegd voelde ik me wel een behoorlijke badass op dat moment. Het schoolhoofd noemt mij meneer Verbiesen. Ik ben de man.

Mevrouw Loor bracht me weer naar huis. En warempel, twee straten voor mijn guesthouse rijdt een ferme SUV in zijn achteruit de straat op om vervolgens te botsen tegen een krakkemikkige Isizu (half Suriname rijdt Isizu, nog nooit van dat merk gehoord). Ik kijk geschrokken naar de auto's, en mevrouw Loor lijkt ook geïnteresseerd. Zodra de man uit de SUV stapt, begint ze te lachen. "Ee, dat is m'n neef, ook een Loortje!" brult ze enthousiast. Waar ik me dan juist meer zorgen zou gaan maken over de situatie, begint mevrouw Loor alleen maar harder te lachen, parkeert haar stationwagon in de berm zonder ook maar enig oog te hebben voor de andere verkeersdeelnemers (zo gaat dat in Paramaribo; het verkeer is een hel en van sociaal rijgedrag heeft geen enkele wegpiraat brood gegeten). Daarna stapt ze uit, om net zo laconiek over te steken en onder luid getoeter van het overige verkeer lachend een praatje te maken haar neef, die er klaarblijkelijk geen enkel probleem mee heeft dat z'n SUV net een optater vanjewelste heeft gekregen. Nou, ik kwam in elk geval wel zonder kleerscheuren thuis. 

Stage

Een weekend later, had ik mijn eerste stagedag. Dat was dus gisteren. En ik kan je vertellen, ik ben op de Mulo Kerklaan in een gespreid bedje terechtgekomen. Onwijs prettige collega's en erg leuke kinderen. Ik hoef ook maar twee dagen stage te lopen. "Nee joh, dat wordt feel te swaar foor jah," vertelde het schoolhoofd toen ik zei dat ik graag drie dagen stage wilde lopen, omdat mijn medestudenten dat ook deden. Afijn, ik begin wel met twee dagen. Op den duur ga ik ervoor proberen te zorgen dat ik toch drie dagen mag komen. 

De klassen kun je overigens vergelijken met kippenhokken en ook niet te vergelijken met de klassen in Nederland. Waar je in Nederland een vmbo-b-klas hebt, zie je klassen waar 14 leerlingen in bivakkeren. Hier sta je voor een klas van hetzelfde niveau die tot aan de laatste stoel vol zit. Denk daarbij aan gemiddeld 35 leerlingen per klas. Ook de klaslokalen hebben geen ramen, maar muren met gaten. Het is natuurlijk gemiddeld 30 graden celsius hier en wanneer je de ruimte afsluit met ramen wordt het lokaal een menselijke broeikas. Maar je ziet de bui al hangen, al het rumoer van de andere klaslokalen galmt door het klaslokaal heen waar jij in zit. Vooral wanneer je in het lokaal naast de gymzaal zit, weet je als docent dat je de longen uit je lijf moet gaan schreeuwen. Ik ben benieuwd hoe ik dat aan ga pakken wanneer ik zelf les ga geven. Mijn collega's hebben in elk geval nog geen effectieve methode ontwikkeld om boven dat gedender uit te komen.

Ik ben wel heel blij hoe mijn collega's mij behandelen. Ze zeggen dat ik mag doen wat ik wil en dat ik, nadat ik een tijdje heb geobserveerd, zelf mag weten aan welke klassen ik les geef en welke onderwerpen ik aansnijd. Een prettige gedachte, maar ik heb wel besloten om me toch maar zoveel mogelijk aan te passen aan hun schema en onderwerpen. Is wel zo netjes, niet waar? Maar goed, nu nog even observeren. Straks lesgeven. 

Javaanse meisjes

Vandaar was er trouwens ook nog iets aparts gebeurd. Ik belde een taxi van school naar mijn guesthouse en na vijf minuten kwam er een man naar mij toe. Kaal, Javaans uiterlijk, zwartgekleed, zonnebril en shaglucht, vers van de pers. "U had een taxi besteld?" vroeg hij. Ik dacht natuurlijk, dit is mijn taxi, maar pas toen ik in de taxi stapte, besefte ik dat dit geen taxi was van het bedrijf dat ik gebeld had. En man, man, man, toen brandde chef shag los. Hij wilde van alles van me weten, waar ik woonde, hoe ik heette, of hij mijn nummer mocht (waarop ik 'nee' antwoordde, en toen gaf hij zijn nummer. Ik toevoegen, ga ik niets meer mee doen). Ik vertelde hem maar dat ik op de J.A. Pengelstraat woonde en dat mijn naam Diederik van Dubbeldam was. Daarna vroeg hij me of ik misschien een massage wilde van Javaanse meisjes, terwijl hij al rijdend een nieuw shaggie aan het draaien was. Ik citeer: "weet joh, is toch lekker, lekker negerinnetje ofer jouw blote rug heen. Hoef friendin nie te wetah." Nou, meneer, bedankt, maar ik pas. Als iemand het had gevraagd die er niet uitzag alsof hij van de eerste de beste vuilnisbelt was geplukt, had ik het overwogen. Even later was Guesthouse Amice in zicht. "Zet mij hier maar af," vertelde ik die bedorven vliegenzwam. Moraal van het verhaal? Kijk goed in welke taxi je stapt.

Nou, dat was hij weer. Binnen nu en een paar dagen schrijf ik een blog over de jungle. De jungle? Ja, daar hebben we het afgelopen weekend doorgebracht. Dat past écht niet meer in deze blog. Dan ben je drie dagen aan het lezen dus die moeite bespaar ik jullie. Maar dat was echt fenomenaal, kijk daar maar vast naar uit. 

Groetjes uit Paramaribo!