No spang

Inmiddels ben ik zes dagen in Suriname en eigenlijk had ik wel wat eerder een blogje willen schrijven, maar daar ben ik niet aan toegekomen. Maar serieus, er is al zoveel gebeurd die eerste paar dagen, dat ik er nu gewoon gelijk twee ga schrijven. Kan natuurlijk ook allemaal in één blog, maar weet je, dat schrikt natuurlijk af hé, zo'n grote tekst. Dus je kunt er alvast een lezen en daarna een keer die andere.

Huisproblematiek

No spang. Suriname in twee woorden heel accuraat beschreven. No spang betekent namelijk rustig aan. En soowheej, daar kunnen ze wel wat van hier. Zo'n drie maanden terug hadden Lotte (mijn klas- en huisgenoot) een prima kamer gevonden. Tweehonderdvijfentwintig euro per maand; niks van te zeggen toch? En alles erop en eraan. En buiten dat feit is alles ook nog eens gloednieuw! Een sprookje, die kamer was onze prins op een wit paard. Je voelt de bui natuurlijk al hangen; ook in Suriname zitten er addertjes onder het gras. Lotte, die wél een visum op tijd wist te bemachtigen, kwam twee weken terug al aan. En ja hoor, ons huisje was bij lange na nog niet klaar. Maar echt, een waslijst aan zaken die nog niet geregeld waren. Geen deuren, geen ramen, geen douche, geen keuken, geen meubels, geen geverfde muren, geen toilet, geen wasbakken. Oh wacht, er zitten wel al tegels in de vloer. Top.

En dan praat ik dus over twee weken terug. Het is inmiddels 18 februari. En ze hebben de muren geverfd en een paar plinten geplakt. Oh ja, de slaapkamerdeuren en het toilet zitten er ook al in. Chapeau, sticker voor de bouwvakkers! Ik denk dat Lotte en ik de house-warming en het afscheidsfeestje maar op dezelfde dag plannen... Maar ja, no spang hé?

Guesthouse Amice

Maar is dat allemaal dan zo'n ramp? Valt op zich wel mee. Onze huisbaas heeft voor ons een guesthouse (Amice) geregeld. En dit is wel een behoorlijk luxe hut hoor! We hebben een zwembad in de achtertuin (geen overbodige luxe bij 28 graden), een eigen douche (waarvan ik niet weet of we wel warm water hebben, koud douchen is zo lekker bij deze temperaturen) en een gratis ontbijtje (je zou zeggen dat Suriname een arm land is... daar denk je anders over wanneer je bij Guesthouse Amice ontbeten hebt). Al met al is het dus prima te vertoeven in Amice, maar ik kijk er wel naar uit wanneer mijn kamer eindelijk af is.

Daarnaast zijn die mensen van het Guesthouse (en alle mensen in Suriname over het algemeen) echt onwijs aardig! Zorgzaam, taxi's regelen, gezellig ouwehoeren, dagelijks kamers verschonen. Woon je dan eindelijk op jezelf, heb je nog een moeder die je bed verschoont.

Ze hebben ook een hond hier, die Lacey heet. Dat is een beest joh. Zo een heb ik nog nooit ontmoet. Lacey is de Maarten van Rossum onder de Surinaamse honden. Ik heb haar nog nooit kunnen betrappen op enige vorm van emotie. Maar het mooiste van dat dier is dat ze iedere dag rond half vijf in de middag een veldslag van de Viëtnamoorlog recreëert met een vogel die elke dag langskomt. Lacey eet haar brokken namelijk nooit op en die vogel heeft dat op een dag gezien en komt dagelijks de laatste brokjes van Lacey wegpikken. Lacey marcheert dan ongenaakbaar en pompeus door te tuin, terwijl het vogeltje ongezien door de struiken richting de brokken dartelt. En elke dag wint het vogeltje weer. Lacey is altijd te laat. Maar ja, moet ze haar brokken maar opeten. 

Inmiddels is het zondag en ben ik zes dagen in Paramaribo en onze huisbaas vertelt ons nog steeds om de twee dagen dat het huis over twee dagen klaar is. Maar als een gemiddelde Surinaamse bouwvakker in twee dagen een halve huiskamer verft en zes plinten vastplakt, ben ik bang dat Lotte en ik onze house-warming in het vliegtuig richting Nederland moeten houden.