Inburgeren

Hoi allemaal!

Zoals je merkt, een blog die kort na de vorige verschijnt. Had ik beloofd, niet waar? Nou, ik heb in elk geval genoeg te vertellen.

De eerste vijf weken zitten er bijna op. Is dat snel gegaan? Enerzijds is dat heel snel gegaan, anderzijds heb ik het idee hier al heel lang te zijn. Beetje dubbelop, maar zo voelt het wel. Laat me het uitleggen, of althans, laat me dat proberen. Ik kan me de dag dat ik door de poorten van de douane stapte en de neiging die ik toen voelde om mijn lichaam 180 graden te keren om linea recta naar huis te gaan nog heugen alsof die dag gisteren had plaatsgevonden. Dat moment is dus vijf weken terug, maar zo voelt dat niet. Wat dat betreft lijkt de tijd snel te gaan (overigens blij dat ik toch de moed bijeen geraapt heb en wel dat vliegtuig in ben gestapt, hoor). Maar tegelijkertijd zit ik hier ook nog 'maar' vijf weken. Want als ik terugkijk heb ik al zó onwijs veel gedaan. Ik heb een nachtje gespendeerd in de jungle, ik heb schildpadden vastgehouden, ik heb inmiddels al behoorlijk veel lessen gegeven (zelfs de tel kwijt geraakt) op mijn stageschool en ik heb heel erg veel mensen leren kennen met allemaal verschillende achtergronden. En dat alles in vijf weken. Vijf luttele, miezerige weekjes. Ik voel me bijna een ingeburgerde Surinamer.

Inmiddels lijkt het ook alsof ik volgens een vast ritme leef. De stagedagen op maandag, dinsdag en woensdag, boodschappen doen op de woensdag, stappen op donderdag, uiteten op vrijdag, stappen op zaterdag en 'Wie is de mol?' en voetbal kijken op zondag. Oh wacht, 'Wie is de mol?' zit er inmiddels op, hé? Die dekselse Jochem, ik dacht vanaf de eerste aflevering dat hij de mol was. Blijkt achteraf dat hij God op z'n blote knieën mocht bedanken dat hij na aflevering 2 nog niet weggebonjourd werd. Maar de F1 begint weer, dus dat is een prima plaatsvervanger voor de komende zondagen. 

Ik heb wel gemerkt dat ik behoorlijk veel vrije tijd heb. Véél meer dan in Nederland. De dagen beginnen erg vroeg, maar eindigen ook vroeg. En dat maar drie dagen in de week. Lekker? Jazeker! Het is hier gemiddeld 30 graden, absoluut geen moeite om elke dag aan het zwembad te liggen. Ik hoorde laatst overigens dat het in Nederland ook wel lekker weer is. Rond de 16 graden? Chapeau! Buiten lopen zonder dampwolkjes die iedere keer dat je je adem uitblaast voor je gezicht opdoemen, als een reminder van het heerlijke klimaat in Nederland! Oh, en misschien wel een terrasje pakken, met een dikke winterjas aan! Hiep hoi! Doe mij maar een hangmat, een sigaretje, een zwembad en een lekkere 30 graden Celsius. 

Sportschool

Maar na vijf weken gaat dat zelfs een keer vervelen. Echt waar. Nou ja, vervelen niet zo zeer, maar het went wel. En je bent zo nu en dan toe aan iets nieuws, iets anders. Dus ik ben een beetje op pad gegaan. Wát kan ik nu doen om de tijd te doden? Natuurlijk, ik heb nog genoeg schoolwerk om te doen (lang leve studievertraging en de dingen die je dan moet inhalen), maar om daar 24/7 mee bezig te zijn, is natuurlijk een utopie. Dat lukt niemand. Vorige week bedacht ik me dat ik al een maand in Suriname zat en dat ik welgeteld nul keer gesport had. Nul keer! Gelukkig zweet je hier een hoop en eet ik vrij gezond (vandaag telt niet mee, kapsalon gegeten), waardoor ik in plaats van aangekomen, zelfs afgevallen ben. De pot op met Sonja Bakker, Fajah Lourens en al die andere lulkoek: verhuis naar een land rond de evenaar en afvallen is nog eenvoudiger dan je veters strikken.

Maar even to the point. Ik had dus al een maand niet gesport. Ik vind dat lang. Dat is een 'first time' dingetje: ik heb volgens mij nog nooit een maand niet gesport. Ik ben dus op zoek gegaan naar een sportschool. En ja hoor, nog geen kilometer van mijn huis vond ik er een. En wat voor een. 4R Archadia Gym. Schijnbaar de meest moderne sportschool in Suriname. Ha, en ik woon er praktisch naast. Soms moet je gewoon gevoel hebben voor het uitkiezen van je huis, niet waar? Mooi, ik heb weer wat gevonden om mezelf bezig te houden. 

FC Knudde

Ik had alleen geen sportschoenen meegenomen. Spijtig. Inmiddels wel gehaald (spotgoedkoop, onvoorstelbaar) en toen ik toch bezig was heb ik ook maar een paar voetbalschoenen gehaald. Jawel, afgelopen woensdag heb ik een voetbalwedstrijd gespeeld. Ik had het in mijn eerder genoemde weekendplanning niet genoemd, maar ik ga dus ook elke woensdagavond voetballen. Zoals ik wel vaker heb gehad de afgelopen weken heb ik ook dáár mijn ogen weer uitgekeken. Laat ik bij het begin beginnen.

Er is een groep Surinamers in Paramaribo. Die Surinamers hebben een voetbalteam opgericht, speciaal voor stagiaires. Cedric, Niek, Wouter (een paar jongens die ik hier ontmoet heb) en ik voelden daar wel wat voor, dus wij dachten, laten we daar eens gaan kijken op de woensdag. Eenmaal daar, werden we in een team gegooid waarvan driekwart Surinaams was en een kwart Nederlands/Belgisch (de stagiaires, we waren in totaal maar met zes). De wedstrijd begon. Al snel werd het me duidelijk waarom Suriname zo laag staat op de wereldranglijst van het voetbal: een knollentuin waar het Himalaya-gebergte niet tegenop kan dat een veld moest voorstellen en geen grensrechters waardoor de scheids genoodzaakt was bij iedere diepe bal een denkbeeldig muntje op te gooien en wanneer het 'munt' was, hij affloot en bij 'kop' door liet spelen. Oh ja, het veld had ook geen lijnen, dus 'bal in de sloot is inworp' was de gouden regel die je nimmer mocht vergeten. Nou Shullivan, in dit tempo gaat Suriname NOOIT van Duitsland winnen. Een andere conclusie die ik kan trekken, is dat prioriteiten stellen voor Surinamers een onbegonnen opgave lijkt. We hadden namelijk een aantal toeschouwers. En die zaten op een tribune. Jawel, een tribune. Nou, je hebt een veld zonder lijnen, maar je hebt WEL een tribune. Wat? Hoe? Echt waar, het lijkt me toch logisch dat je vóór het bouwen van een tribune ervoor zorgt dat je veld bespeelbaar is? Een tribune! En GEEN lijnen op het veld! Oké, ik moet weer even bijkomen...

Die voetbalschoenen heb ik nog maar net gekocht. Die had ik woensdag nog niet. Was geen ramp, was niet verplicht, maar als je een beetje mee wilde doen, is dat toch wel een handig om te hebben. Het veld was namelijk spekglad. En nee, niemand van de stagiaires had voetbalschoenen bij zich. Dus daar liepen we. Draaien, pats, op de grond. Kappen, pats, op de grond. Schieten, pats, op de grond. We zijn met z'n allen nog vaker gevallen dan alle wielrenners bij elkaar op de laatste afdaling van de wielerroute van de Olympische Spelen in Rio afgelopen zomer. Eigenlijk is dit ook weer zo'n prioriteiten dingetje. WEL zorgen voor een vochtig veld, maar GEEN lijnen. Hoe bedenk je het.

En dan nog even over het niveau. Individueel kunnen die gasten wel wat. Behoorlijk wat. Maar dan leg ik wel even de nadruk op 'individueel'. Het lijkt alsof 'je-mag-een-bal-pas-afspelen-wanneer-je-drie-man-gepasseerd-bent' een vuistregel is in het reglement van een Surinaamse voetbalwedstrijd. Nee, afspelen, niet doen! Je zou de show maar eens niet stelen, dat kan toch niet gebeuren? En toch allemaal fan van FC Barcelona. Dan zou je denken dat er toch íéts meer overgespeeld zou worden? Volgens mij kijken ze iets te veel naar de individuen van FC Barcelona: er wordt nog meer gedoken dan bij een gemiddelde schoonspringwedstrijd. Tactisch ligt het niveau dus erg laag. Sterker nog, de tactiek hier is van het niveau van het tweeëndertigste elftal van FC Bal op het dak '38. Niets om over naar huis te schrijven dus (snapte 'm?).

Maar het was wel leuk, hoor. Overigens speelden we tegen 'Ajax Suriname'. Alle spelers van de tegenstanders hadden doodleuk een uit-shirt van Ajax aan (die met dat glow-in-the-dark groen, van een aantal jaar terug). "Opa heeft vroeger nog tegen Ajax gevoetbald", vertel ik over een jaar of vijftig aan mijn kleinkinderen. Als het ooit zover komt, vertel ik er natuurlijk niet bij dat we 5-2 verloren hadden (ware het niet dat ieder tegendoelpunt het gevolg was van een pontificale glijpartij). Oh ja, weet je wat mooi was? Vlak voor rust maakten wij de 2-1 (aansluitingstreffer). En niet zomaar een goal, nee, Niek maakte hem! Leuk hé, Nederlands tintje aan de verliespartij. Werkzaam als arts, maar aan zijn motoriek te zien bij het maken van die goal ook een verleden als houthakker gehad.

Nou, dat was het weer. Ik heb eigenlijk nog veel meer te vertellen, maar ik zie dat de blog alweer erg lang is. Binnen een paar dagen gooi ik er dus weer een nieuwe op, met de inhoud die ik de vorige keer ook beloofd had.

Groetjes,

Niels