Ponykamp Paramaribo

Hoi allemaal!

Ik heb te horen gekregen dat de blogs wat vaker mogen verschijnen en dat ze wat korter mogen zijn. Nou, ik schroom geen feedback, dus ik ga vanaf heden meer blogs schrijven die wat korter zijn. Ik had even bekeken, hoe groot die vorige blog was. Vier A4'tjes vol gekliederd met letters. Ik besef dat dat behoorlijk veel is, dus ik ga nu wat vaker, maar tevens ook wat korter schrijven.

Pre-party

Afgelopen weekend stond in het teken van Holi Phagwa. Een Hindoestaans feest. Onze plaatsvervanger van carnaval (want wat heb ik drie weken terug in mijn hangmat als een klein kind liggen jammeren toen de ene na de andere foto van een beschonken piraat de revue in onze groepsapp passeerde). Holi Phagwa, leuke naam, maar wat is het idee? Trek allemaal een wit shirt aan, ga naar het onafhankelijkheidsplein of de palmentuin, wandel daar een beetje rond en omhels al het verfpoeder dat elke vijf seconden naar je gezicht geslingerd wordt. Probeer dat te combineren met het drinken van een biertje waarbij je probeert om het blikje zo lang mogelijk schoon te houden van al het verfpoeder dat die dag prominenter aanwezig is in de lucht dan zuurstof, en je hebt zowaar een competitief element in je feestdag verworven.

Maar waarom loopt men hier dan eens per jaar met liters verfpoeder rond om elkaars kleren te vergallen? Ik, als de uitstekende onderzoeksjournalist die ik ben, heb even een kort onderzoek gedaan (lees: 'Holi Phagwa' googelen). Wat blijkt, Holi Phagwa is als het ware een combinatie van het lentefeest (het was warm), een feest van de overwinning van het goede op het kwade (overal kleurtjes, hiep hoi) en een nieuwjaarsfeest (er werd ook nog vuurwerk afgestoken, waaronder knalvuurwerk waarbij ik, als ik te dichtbij had gestaan, me letterlijk dood had geschrokken). Wat ik zeg klopt overigens, want dit alles komt van een uiterst betrouwbare bron (Wikipedia). De conclusie die ik uit mijn onderzoek trek: Holi Phagwa is geweldig, maar Hindoestanen zijn saai. Waarom drie feesten in één dag proppen, wanneer je ze ook alle drie kunt verdelen? Ik wil meer feest!

Hoe hebben wij Holi Phagwa gevierd? Het begon allemaal op zondagavond. Na een lekker kommetje ossenstaartsoep, ging ik naar de rest van de groep en van daaruit gingen we naar de Waterkant, een reeks tentjes aan de kant van het water (Water + Kant = Waterkant) bij de Surinamerivier. "Er zullen vreugdevuren aangestoken worden vanaf elf uur", werd ons verteld, maar zoals dat een echte Surinamer betaamd, was de informatie slechts deels correct. Vreugdevuren werden zeker aangestoken om elf uur, alleen zaten we bij de Waterkant op het verkeerde adres. Wel een prima avond gehad: we hebben ons toen maar tussen de locals gemengd en een paar drankjes gedaan. De Waterkant is 's avonds een warme, aangename plaats waar vooral veel Surinamers zitten. Tip: haal geen Martini bij die tentjes daar. De barman die mij een Martini gaf, had er volgens mij nog nooit van gehoord en dacht dat het een drank was met een alcoholpercentage van 80%, kijkend naar de inhoud van het glas (nog geen twee horizontaal geplaatste wijsvingers aan vloeistof) en de radeloze blik waarmee hij op zoek was naar een fles Martini. Of het was zijn eerste werkdag, kan natuurlijk ook. 

Holi Phagwa

Een dag later begon het feest dus echt. Tijd voor Holi Phagwa. Eerste stop, de Palmentuin. En wat een dag hebben wij gehad! De palmentuin is een prachtige bezienswaardigheid in Paramaribo en een plaats die je absoluut gezien móét hebben wanneer je een bezoekje brengt. Een vredige, flegmatieke plaats waar je heerlijk een middag zou kunnen spenderen (voor foto's verwijs ik je door naar het fotoboek, ik ga er vandaag weer een aantal toevoegen), met, zoals de naam al prijsgeeft, palmbonen die volgens mij wel veertig meter hoog zijn, als het niet meer is. Die dag was dat anders. De profijtige sfeer die er normaal heerst, maakt met Holi Phagwa plaats voor een feestelijke, saamhorige sfeer. Veel mensen (waaronder ook veel Nederlandse en Belgische stagiaires) die zich verzamelden rond de stage die achter in de Palmentuin gepositioneerd was. 

Zoals ik vertelde, is bier drinken een behoorlijke opgave bij Holi Phagwa. Je kunt namelijk voor een luttele euro een flesje verfpoeder scoren bij een van de tentjes in de Palmentuin. En ja, wat is er nou leuker dan als een megalomane gek met een aantal verfpoederflesjes in het rond te springen? Juist, helemaal niets! Als je dan een biertje bestelt, moet je van goeden huize komen als je ervoor wilt zorgen dat er geen verfpoeder in je blikje belandt. Maar zoals ik zei, een leuke uitdaging om ervoor te zorgen dat je biertje goudgeel blijft in plaats van blauw, rood of groen waardoor het lijkt alsof je jezelf vergiftigt met een of andere chemische substantie.

Later hebben we ook nog paardgereden, gewoon, omdat het kon. "Het is hier geen ponykamp", zijn de woorden die al weken geroepen worden wanneer Luuk van Dijck het ergens niet mee eens is (leuk hé...? Ach, je moet erbij zijn geweest om dat te snappen). Maar je kon dus paardrijden in de Palmentuin en dat was natuurlijk iets wat moest en zou gebeuren. Ik had overigens nog nooit op zo'n beest gezeten en ik had al behoorlijk wat mixdrankjes (bier met verfpoeder) achter de kiezen. Maar goed, er was een vriendelijke man die de teugels vasthield zodat ik niet hoefde te sturen. Prettig voor mij, ik had dat tenslotte nog nooit gedaan. Ik huppel dus heerlijk met mijn merrie tussen de palmbomen door, toen opeens het roer omsloeg. Meneer besloot na zo'n honderd meter zijn vriendelijkheid overboord te gooien door de teugels los te laten. "Jah gaat nu self sturahn, jah gaat haar nu in haar buik trappahn als jah een andarah kant op wil", zei hij met een boosaardige glimlach op zijn gezicht. Nou vooruit, tijd om mijn superioriteit over dat paard te tonen. Zo'n tien meter verder staat een palmboom, waar mijn paard gedecideerd heen blijft wandelen. Paar tikjes in haar rechterzij dacht ik, dan ontwijken we de boom én komen we weer op het wandelpad. Ik was content met mijn analyse, gezien het feit dat mijn oplettend vermogen inmiddels niet zo sterk meer was. Dus ik geef een tik. Niets. Ik geef twee tikken. Niets. Inmiddels is die boom al vijf meter dichterbij en mijn merrie lijkt niet van haar pad te geraken. Ergens hoor ik een ruis een Surinaams accent het woord 'harder' herhaaldelijk scanderen. Goed dan. Een ferme tik in de rechterzijde van het paard waarvan de gemiddelde nier zou scheuren en ja hoor, het paard beweegt zich naar rechts. Het stelt waarschijnlijk geen reet voor, maar dat was toch even een moment van euforie. Cowboy Niels tot uw dienst. Schromelijk veel jolijt toen ik van dat paard afsprong.

Onafhankelijkheidsplein

Na de Palmentuin gingen we nog naar het Onafhankelijkheidsplein, waar een festival plaatsvond. En toen we naar binnen wandelden, stond ik even met mijn mond vol tanden. Niet vanwege het festivalterrein (dat overigens wel prima was, groot genoeg en een mooie stage), maar vanwege een klein jongetje dat naar mijn schatting misschien nét zijn tweede levensjaar gepasseerd was. In zijn linkerhand had hij een groengrijs blikje met daarop wat rode letters. Dat blikje zette hij aan zijn mond waarna er een goudgele vloeistof zijn mond in stroomde. Een groepje van vijf Surinaamse mensen (die waarschijnlijk zijn verzorgers waren) stonden om het jochie heen. Niet geschrokken, maar breed glimlachend! En wij stonden met open mond te kijken hoe een van de vijf (een grote, kale man) het blikje terug aan de mond van het jochie zette nadat hij er ogenschijnlijk genoeg van had. Wat een opvoeding. Ongelofelijk.

Verder wel een heel leuk feest gehad. Dat festival was echt geweldig, ook al waren we er niet zo heel lang gebleven. Op de terugweg ben ik overigens nog verkleed gegaan als vuilnisman (zie fotoboek). Natuurlijk deed ik dat omdat ik carnaval zó erg miste, dat ik verkleed ging om het missen ervan een plekje te kunnen geven. En omdat ik met kleren vol verf de taxi niet in zou komen, maar dat terzijde.

Tot zover mijn blog! De volgende keer ga ik vertellen over mijn overbuurman, geef ik een update over mijn stage en laat ik weten hoe ik mijn vrije tijd hier invul.

Tot dan,

Niels